Au revoir, adieu chérie

Het is vrijdagmiddag goed vier uur. Het is weer erg heet geworden de afgelopen week, nadat het anderhalve week durende regenseizoen in eerste instantie wat verkoeling gebracht had. Geen weer om je druk te gaan maken, dus. Met deze insteek, heb ik mij semi-legaal de afgelopen drie dagen vrij geroosterd, om me wat tijd te kopen. De motivatie voor het CMC ziekenhuis had ondertussen een on-Indiaas vriespunt bereikt, terwijl de to-do-list nog eindeloos was. Tijd om aan de slag te gaan, dus. Ik heb het tot dusver geschopt tot een bezoek aan de Golden Temple, het versturen van een pakketje met de post (zie vorig bericht voor de details, die ik dit positiever stukje niet nog eens zal aanhalen), het betalen van de rekening in de kantine, het regelen van een bezoekje aan de tbc-instelling genaamd Dotts-clinic, het uiteindelijk niet bezoeken van deze organisatie, de vraag hoe je jezelf het best op Indiase-wijze van het leven kunt beroven (vertrouw mij op dit punt: dit is niet aan te raden, ga liever voor een meer westerse methode), het laatste woensdag-avond etentje op het dakterras van the Darling Recidency, bijslapen, wakker liggen midden in de nacht, het regelen van onze evaluatieformulieren (ook hiervoor kan ik jullie het beste doorverwijzen naar het vorige bericht), het afscheid nemen van mensen waarmee je belooft in contact te blijven maar die je nooit meer zult zien, het maken van foto’s van alle dingen die zo gewoon zijn geworden dat je er niet eerder opgekomen bent om ze te fotograferen, het definitief printen van de tickets, het sturen van een laatste kaartje, en het mijn ouders verzoeken warme kleding voor mij in te pakken.

Nog te doen: het posten van dit enigszins melancholisch verhaaltje, voor de zekerheid extra beltegoed halen, een laatste avondmaal genieten in de kantine (besteld bij het eerdere genoemde restaurant), de spullen die ik echt niet meer mee ga krijgen aan de chef van de kantine geven voor zijn weeshuis-project (hoeveel weeshuiskinderen zullen er in mijn salwars maatje 1 meter 72 passen?), Hannah en Karin in knuffel geven, het definitief dichtritsen van de backpack (dankje zusje), een laatste blik door onze kamer werpen om te kijken of ik echt niets heb laten liggen, wachten op de bus bij de vertrouwde bushalte, en mij vijftien uur vervelen alleen in de trein.

Het gebruik van al deze energie tijdens mijn drie vrijgenomen dagen, heeft natuurlijk wel een goed doel: Hyderabad, Hampi en Goa. En ik heb er zin in!!!

Gebaseerd op de ervaringen van de afgelopen elf weken, neem ik aan dat de komende negen dagen ook om zullen vliegen. Vandaar dat het bij mij dan ook vrij vaak is opgekomen, dat ik de 17e weer op de vertrouwde Nederlandse bodem zal staan! Wie zag dat aankomen?! Volgens planning ga ik de eerste paar dagen in Venlo acclimatiseren en kom ik donderdagavond de 20e richting de Heerderweg. Zo kan ik zonder al te veel chaos maandagochtend aan de voorweek van het co-schap interne geneeskunde beginnen. Mocht je rond deze tijd in de buurt van Venlo of Maastricht zijn, of bereid zijn die kant op te komen: let me know! Er wachten nog zo’n duizend foto’s op je.

Tot snel!
Marloes