Welkom in Suriname

Ondertussen ben ik nu vier dagen in Paramaribo en wat heb ik zoal geleerd:
- Ik ben “lekker-lekker-lekker!”
- Ik ben “super sexy”
- Ik ben “heel mooi”
- Ik ben “echt knap”
Maar laten we eerlijk zijn, dat wisten we eigenlijk al ;) Net zoals dat het eigenlijk al bekend was dat muggen dol op mij zijn (ja, lekker-lekker-lekker kan dus ook lekker letterlijk genomen worden) en dat zelfs zonnebrandcrème factor 50 geen enkele garantie biedt. Dus je kunt je wel ongeveer voorstellen hoe mijn huid er ondertussen uitziet: rood met nog rodere bulten. Tel daar mijn gebrek aan een goede Surinaamse kont bij op en ik weet het toch nog voor elkaar te krijgen “super sexy” te zijn: om sommige dingen kun je dus gewoon niet heen.

Dinsdagavond ben ik na een lange dag veilig geland op Zanderij. Tegenwoordig heet dit het Johan Adolf Pengel vliegveld, maar deze oud-minister is geloof ik nooit echt heel populair geweest en zijn naam blijft dan ook niet goed plakken. De grote Boeing 747 van KLM zat zo ongeveer volledig vol met vooral Surinaamse-Nederlanders die op vakantie gaan naar hun geboorte land, of dat van hun ouders, of overgrootouders. Op Schiphol valt de diversiteit aan etniciteiten van de Surinamers al op. Door de geschiedenis van het land wonen hier naast de originele Indianen vooral ook veel Afrikanen, Indiërs, Javanen en Chinezen. Dit levert ook een bonte mengeling aan geloofsovertuigingen op. In Paramaribo zelf staat een enorme moskee pal naast een grootse synagoge niet ver van een Rooms-katholieke kerk, meerdere protestantse kerken, een Hindoestaanse tempel en een Chinees Boeddhistische tempel. Uit het centrum kom je afwisselend vooral Islamitische en Hindoestaanse kerken tegen. Dit lijkt allemaal erg vredelievend en ruimdenkend, maar al snel merk je toch wel enige wrijving, met name naar de Chinese populatie toe. Zoals bekend zijn de Chinezen harde werkers, een behoorlijke tegenstelling tot een groot deel van de rest van de Surinaamse populatie. Waar supermarkten, winkels en openbare gebouwen rond 16.00 uur sluiten, zijn de Chinese supermarkten bijna 24/7 geopend. Daarnaast importeren de Chinese goedkope goederen uit hun thuisland. Een groot deel van Suriname is nog altijd arm en zal daardoor gemakkelijk kiezen voor de geïmporteerde producten, wetende dat dit doorgaans van mindere kwaliteit is dan de in Suriname geproduceerde goederen. Dit is dus op twee fronten ongunstig voor de Surinaamse markt. Daarbij zijn Chinese notoire viezeriken (no offence), wat ook niet echt meehelpt: na één waarschuwing over kakkerlakken blijf ik nu ver uit de buurt van de voorverpakte Chinese broodjes. De afgunst is dan ook al snel te merken, hoewel dit naar mijn zuinigheid-met-vlijt-bouwt-huizen-als-kastelen-achtergrond niet geheel terecht is. De gemiddelde Surinamer is lui, punt. Ze zijn bijzonder goed in niets doen. Zet twee bewakers op een stoel voor de ingang en ze blijven uren onderuitgezakt in diezelfde twee stoelen zitten. Een gemiddelde winkel heeft twee keer zoveel personeel dan eigenlijk nodig is. Zo ongeveer iedere Surinamer heeft een auto en bij de drive through van de bekende fast food ketens staat bijna standaard een file. Als het met minimal inspanning kan, waarom zou je dan meer doen? Het tropische klimaat praat natuurlijk wel wat goed, maar dan nog.

Dat tropische klimaat is ook precies wat Suriname tot Suriname maakt. Het ontstaan van dit land zoals we het nu kennen is onomstotelijk verbonden met de mogelijkheid hier suiker, koffie, cacao en katoen te verbouwen. Het centrum van Paramaribo is een soort openlucht museum over het koloniale verleden. De houten huizen zijn deels prachtig gerestaureerd, Fort Zeelandia staat nog overeind is tegenwoordig een museum, (een beetje misplaatst misschien, maar) er zit nu een bekend Italiaans restaurant in het ontzagwekkende Waaggebouw,
de straatnamen zijn grotendeels in het Nederlands (of later naar bekende Surinamers vernoemd), wat de weg vragen aanzienlijk makkelijker maakt dan bijvoorbeeld in Zuidoost Azië. Als souvenir aan de Engelsen die Suriname bezette nog voor de Nederlanders, wordt er nog steeds links gereden. Naast de koloniale herinneringen in Paramaribo en enkele andere stadjes aan de kustlijn, is de rest van Suriname dus tropisch bos. Ik heb nog nooit zoveel bomen bij elkaar gezien als vanuit het vliegtuig vlak voor het landen in Zanderij. Het is niet alleen de warmte, bij aankomst kun je de tropen ruiken en proeven en voelen en horen. Met elk zintuig merk je dat je midden in een tropisch regenwoud bent aangekomen. En mensen wonen hier gewoon aan de kant van de weg in een half open huis. Onderweg vanaf Zanderij zie je vanuit de taxi overal mensen op hun veranda of in open cafeetjes zitten. Bij dit soort temperatuur leef je op straat, je hoeft je niet binnen om de verwarming te scharen (of je moet geld hebben voor airconditioning). De tropische regenval zorgt voor het ‘half’ open. In de kleine en grote regentijd komt de regen in buien met bakken tegelijkertijd uit de lucht vallen. Ik vond dat het in Nederland hard kon regenen, maar dit! Dit is echt ongelofelijk! Het regenwater dat hier in één keer naar beneden komt legt het leven op dat moment volledig stil. Je probeert bij de eerste druppels een schuilplek te vinden en daarna kun je geen kant meer op. Met een bui van een half uur staat de weg blank en is alles veranderd in modder. Na de bui begint de zon acuut weer hevig te schijnen en in ongeveer evenveel tijd daarna is er alleen nog her en der een plas water terug te vinden. Bizar.

Anderhalve pagina verder en ik moet jullie ook nog vertellen over het eten, mijn appartement, de supermarkt, mijn queeste voor doktersjassen, het openbaar vervoer, het eten, mijn fietstocht naar Domburg, überhaupt het fietsen hier, de honden, het eten, de ontdekkingsreis naar Surinaamse Dollars, de beproeving genaamd verblijfsvergunning, het eten… To be continued…