Switi Sranan

Hallo lieverds!

Ik ben alweer meer dan een maand in Suriname en het begint allemaal een beetje te wennen. Ik ben er ondertussen achter wie de lekkerste broodjes verkoopt in de straat, welke taxi ook mijn fiets met platte band mee wil nemen, ik erger me niet meer aan alle kerels die je op straat naroepen en ik heb meer nieuwe vrienden gemaakt. Het nieuwe thema is cultuur. Je moet maar net weten waar je het kunt vinden, maar er zijn wel degelijk allerlei leuke studium-generale- en theater-aan-het-vrijthof-achtige activiteiten in Paramaribo Vorige week ben ik met Loes, de kunstacademie docente van het reisje naar Galibi, naar een theater voorstelling in theater Unique geweest en deze week met Koos de co-assistent naar een dans theater in On Stage. Allebei de voorstellingen ware boven verwachting goed! Zeker die dans voorstelling was indrukwekkend! Dat doe ik ze niet na. Komende vrijdag is de Nationale Dag der Inheemsen met allerlei leuke activiteiten. De week daarop begint Carifesta, een week durend cultureel evenement van het hele Caribische gebeid, dat dit jaar weer in Paramaribo wordt gehouden. Dus de mooie foto’s van feestelijk uitgedoste Indianen zien jullie zeker nog op deze website verschijnen. Het voordeel van uitgaan in Suriname is dan weer dat uiteten en daarna naar het theater nog geen 20 euro kost ;) En de taxi terug met je fiets met platte band 3 euro. Ik ben alleen nog aan het dubben hoe ik die dan weer ga maken, ik heb niet zo veel vertrouwen in de banden-plak-setjes van de Chinees. Misschien toch maar weer maiden-in-despair-stijl naar Unu Pikin lopen, Vincent die me de fiets heeft verkocht wil vast tegen betaling wel mijn band plakken. Maar mijn grootste probleem op dit moment is wat sneller: kakkerlakken… Het heeft de hele ochtend enorm hard staan regenen en een groepje kakkerlakken heeft een schuilplaats gevonden in mijn appartement. Daar ben ik logischerwijs weer niet zo blij mee. Die beesten zijn niet alleen snel, maar ook zo groot! Ik ben niet heel bang aangelegd, maar deze beesten zijn echt vies. Met hun harde schild en die wiebelige voelsprieten... Ik had gelukkig een bus “BOP” in huis (Get serious, get BOP!), maar die grote beesten laten zich nog niet zomaar doden. De teller staat op 7 kleintjes en 1 grote en 1 grote die vanuit mijn badkamer heel hard mijn slaapkamer in rende en die ik nu niet meer kan vinden… Hij rende toen straks op top snelheid richting mijn rechter voet, alsof … Naja ik weet eigenlijk niet wat kakkerlakken denken, maar hij zag er moordlustig uit. Je kunt je voorstellen dat ik de rest van de avond met mijn voeten op tafel heb gezeten en eigenlijk niet durf te gaan slapen. Een grote spin of een paar muizen klinken op dit moment best gezellig. En ik moet ook nog heel nodig plassen – hij zal toch niet terug gerend zijn naar de badkamer?!

Enkele minuten later:

Okee, ik leef nog. Nog net.
Wat mij naast vieze beesten zoal bezighoud is toch vooral werken. Rhea en ik zorgen voor 40 patienten op de afdeling, de SEH en consulten in huis. Daarnaast hebben we alle voorwachten in de avond, nacht en weekend verdeeld. Het is best pittig. Gelukkig vind ik de neurologie nog steeds fantastisch, ook zonder Mr Cleans of BASICs. Voor de St Antoniërs: een CTA is geen probleem, maar ik heb de trauma heli gezien: we gaan binnen 8 uur in Nieuwegein nooit halen. Mijn welgemeende excuses aan de vasculaire mannen.
De logistiek van ons ziekenhuis blijft me verbazen: een patient die pas na een half uur zuurstof krijgt omdat er geen klok voor op de zuurstoffles beschikbaar is, omdat er al twee andere patiënten op de afdeling zuurstof krijgen. Een comateuze vrouw die niet naar de IC kan omdat alle bedden bezet zijn en ze niet goed genoeg verzeker is om naar het particulier ziekenhuis in Paramaribo te gaan. Een patient die eigenlijk te instabiel was voor vervoer, maar toch op vrijdagmiddag van een andere IC werd overgeplaatst, omdat ze daar geen intensivisten hebben in het weekend, waarna hij bij aankomst twee keer gereanimeerd moest worden en hij ondertussen is overleden. Uitslagen van urine-onderzoek die nooit de afdeling bereiken, of misschien heeft de urine nooit het lab bereikt, daar zal ik dan weer nooit achter komen. Een oude man die met zijn beroerte de hele nacht op een stoel op de SEH moet doorbrengen, omdat zowel de afdeling als de SEH helemaal vol ligt. Maar misschien moet ik nu ophouden met alle voorbeelden, voordat bepaalde mensen niet meer naar Suriname durven te komen ;)
Momenteel is de SEH in het academisch ziekenhuis de enige SEH voor 500.000 inwoners van Sruriname. De werkdruk is gone crazy. Mensen komen uit het binnenland met een lullig verwijsbriefje van een medische post in de avond aan op de SEH. Dan mag je dus gaan puzzelen wie die patient is, wat voor ziektes hij heeft, wat er die dag (of twee dagen eerder) precies gebeurd is, hoe het daarna met de patient vergaan is en hoe je dat dan in de avonduren het beste kunt aanpakken. Zoals eerder beschreven moet je hierbij rekening houden met wat een verzekering wel en niet vergoed en wat de patient daarnaast nog kan betalen. Je wordt er vanzelf creatief van. Daarbij zijn de neurologen niet altijd even goed bereikbaar, dus ik ben wel blij dat ik terug kan vallen op 1.5 ervaring in Nederland. Het is een leerzame baan zoals jullie begrijpen.
Al die bereikbaarheidsdiensten zijn helaas niet goed voor mijn nachtrust en daardoor ook niet goed voor mijn humeur. Maar gelukkig gebeuren er in zo’n dienst genoeg spannend dingen om mijn humeur weer op te vrolijken. Ik zou graag allerlei toffe casussen willen bespreken, maar ik ben bang een groot deel van de lezers te vervelen met jargon en ik weet ook niet hoe dit privacy technisch zit. De Surinaams co-assistenten zaten mij van de week al raar aan te kijken toen ik over enthousiast kwam vertellen wat er op de SEH gebeurd was. Ik weet niet of het goed is dat nog meer mensen zo’n beeld van mij krijgen. Laten we het er op houden dat ik nog lang niet uitgekeken ben hier.